FF by Daryśka

Giwi

No włąsnie XD
Kitty ma klona number two a ja klona number one XDDD
A prawdziwego oddamy Rizie XDDDD""" Niech sie baba cieszy Wink

Kitty

No! Przybij piątkę sis! xD

Giwi

*przybija sis piątkę* rządzimyyyyy >XDDD
A propo ficka ^^'''' [S: -_-] My chcemy nową część XDD [S: boże co ja z tobą mam] chrrrrrr *zasnęła przy klawiaturze [S: --__--]

Kitty

Te! Właśnie! Cemy następną część! xD

Daryśka

Będzie jak napiszę... a ostatnio cosik czasu nie mam, chociażby dzisiaj, ledwo z festiwalu wróciłam... a jeszcze trzeba by cosik do szkoły zrobić (czyt. uzupełnić w końcu te miesięczne zaległości w zeszycie do historii :/ )

Kaja

Będzie, jak napiszesz - czyli kiedy którejś się wypsnie jakieś szkaradne głupiestwo i Daryś dostanie ataku weny.
^^'

Daryśka

Dokładnie ^^'
A tak nawiasem mówiąc, fajnie żeś się w końcu zarejestrowała, Kajtuś ^^'

Kaja

das ist your zasługa, Daryś.
^^'

Daryśka

No a czyja? Oczywiście, że moja ^^' W końcu to ja ci ciągle na gg wysyłałam linka xD'

Kaja

to ja już wiem, czemu mi się wiesza gadulec...

Daryśka

No bez przesady, wiem, że potrafię być upierdliwa jak się postaram, ale wysyłałam tylko jak byłaś, tylko wybrane tematy... jako taką "lekką aluzję" ^^'
gg na pewno nie przez to ci się wiesza (chociaż... kto wie? xD')

Kaja

uwierz na słowo - wiesza jak diabli

Daryśka

No, dostałam tego "ataku weny" i napisałam kolejną część (39)... może nie jest zachwycająca, ale w każdym razie jest ^^'

Kaja wstała, ruszyła szybko przed siebie. Monika i Pietro popatrzyli na siebie. Nie byli pewni, czy iść za Kają, czy też lepiej zostawić ją teraz samą. W końcu Monika wstała. Pietro poszedł w jej ślady. Oboje poszli do pokoju. Gdy doszli, Kaja już tam była. Wyżyła się kopniakiem na krześle, które, teraz w opłakanym stanie, leżało gdzieś pod ścianą. Netheal wisiał nad Kają. Wrzucał jej coś od idiotek, ale szamanka tylko machnęła na niego ręką.
-Słuchaj, Cukierek, jak zaraz się nie przymkniesz, to spędzisz w nagrobku najbliższy miesiąc!
Netheal wyglądał, jakby ostatnim wysiłkiem woli powstrzymywał się od dalszego wyrzucania Kai głupoty.
Monika i Pietro, z właściwym sobie wyczuciem, uparli się, żeby wyciągnąć z Kai o czym mówił Hao. Oczywiście nie udało im się to. Raz, że Kaja jest uparta i ani myślała mówić o czymkolwiek przyjaciołom. Dwa, że potrafi zablokować swój umysł, więc na nic był talent Moniki do czytania w myślach. Trzy, że w końcu Kaja się wkurzyła, nawrzeszczała na Monikę i Pietra, po czym, trzaskając drzwiami, wyszła.
-Drzwi jeszcze całe? –zapytał Pietro.
-Jeszcze. –odpowiedziała spokojnie Monika.
***
Monika siedziała po turecku na łóżku. Czytała książkę. Nagle coś szarpnęło ją za włosy.
-Auu! –wrzasnęła.
Odwróciła się gwałtownie. Pietro o mało nie dostał z łokcia w zęby.
-Sory, niechcący. –wymamrotał szaman. –Wiesz, masz fajne włosy… mogę?
Monika chwilę gapiła się na Pietra, oniemiała, po czym uśmiechnęła się.
-Jasne.
Monika przesunęła się. Pietro usiadł za nią i wziął się, trochę nieporadnie, za zaplatanie warkoczyka.
-Lubię się bawić włosami. Moje są za krótkie, a twoje są fajne.
-Kaja ma dłuższe. –skomentowała Monika.
-Za długie. –Pietro uśmiechnął się. –Za bardzo się plączą. Zaplatanie tego jej warkocza to był koszmar. Więcej się tego nie podejmę. Masz gumkę?
-Nie. Zwykle nie wiążę włosów.
Pietro, trzymając jedną ręką warkocz Moniki, przesunął się tak, żeby zobaczyć twarz dziewczyny. Zmrużył oczy. Uśmiechnął się.
-Szkoda. Ładnie ci w związanych włosach. Naprawdę ładnie.
-Przesadzasz. –powiedziała cicho Monika.
Pietro rozplótł jej warkocza i przeczesał włosy palcami.
-Wiesz, zastanawiam się, czy nie zapuścić włosów…
-Naprawdę? –Monika odwróciła się twarzą do Pietra. –A wiesz, że dobry pomysł? Z taką czuprynką nic nie zrobisz, a jak zapuścisz, to… no, lubię facetów z długimi kudłami.
-Serio? –wybąkał Pietro.
Monika uśmiechnęła się i poczochrała Pietra. Nagle drzwi łomotnęły o ścianę. Mogło to znaczyć tylko jedno. Kaja wróciła. Nie ma co owijać w bawełnę, mimo całej swojej nieprzewidywalności teraz naprawdę zaskoczyła wszystkich. Pietro gapił się na nią z rozdziawioną gębą, Monika ze zdziwienia o mało nie spadła z łóżka, Raven, która nagle się zmaterializowała za szamanami, wytrzeszczała oczy, a Magdal mrugała tak, jakby jej coś do oczu wpadło (co jest dość trudne, biorąc pod uwagę fakt, że jest duchem). Netheal pojawił się między pozostałymi duchami.
-Kaja?! Coś ty zrobiła z włosami?! -Cukierek powoli zbliżył się do Kai, która wyszczerzyła radośnie zęby. -Ścięłaś włosy?
-No. –Kaja potrząsnęła łepetynką, z której ubyło chyba pół metra włosów. –Nie widać?
-Ja cię normalnie zamorduję! –wydarł się Netheal.
-Nie drzyj się! –Kaja wrzasnęła prawie równie głośno. –Moje włosy, mój problem! I moje, do czorta, nożyczki!
-Ale… ale… -zająknął się Pietro.
-Zaciąłeś się? –Kaja grzmotnęła szamana w plecy. –Ciebie też wypadałoby nieco ostrzyc.
-Od jego kudłów ci wara! –wypaliła Monika.
Wszyscy obecni w pokoju, martwi i żywi, wlepili w nią zdziwione spojrzenia. Monika zaróżowiła się lekko i odkaszlnęła.
-No… co?
-Nie, nic. –odpowiedziała automatycznie Kaja.
-Masz gumkę do włosów? –zapytał ni stąd, ni zowąd Pietro.
-Mam, a bo co? –uśmiechnęła się Kaja -Tobie się raczej nie przyda.
-No… mi nie…
***
Monika spojrzała krytycznie na swoje odbicie w małym lusterku. Pietro uśmiechnął się radośnie. Kaja, która stała oparta o ścianę, dostała histerycznego ataku śmiechu.
-Fryzjerem to ty nie będziesz, połamańcu! –wydusiła Kaja, nie przestając się śmiać.
Pietro już od dłuższego czasu eksperymentował z włosami Moniki. Jak do tej pory poza warkoczem i kucykiem nie wyszło mu nic sensownego.
-Ja bym powiedziała, że to bardziej podpada pod sztukę nowoczesną, niż pod fryzjerstwo… - powiedziała Raven, przechylając głowę. –A ty co o tym sądzisz, Magdal?
-Sądzę, że Monika będzie miała problemy z rozczesaniem włosów. –odpowiedział spokojnie duch stróż Pietra.
-Czy wy umiecie tylko krytykować? –rzucił Pietro. –W porównaniu z Nethealem i tak jestem mistrzem fryzjerstwa, on nawet warkocza nie umie zapleść.
-A ty tylko warkocza umiesz zapleść, reszta fryzur jest poza twoim zasięgiem. –Kaja uśmiechnęła się wrednie.
Monika z rozpaczą spojrzała na grzebień. Będzie się musiała nieźle namęczyć, żeby doprowadzić swoje włosy do porządku.
***
Monika szarpała się z grzebieniem i włosami, gdy jej dzwonek wyroczni zadzwonił. Ze zdziwieniem spojrzała na urządzenie. Odczytała informację o walce drużynowej. Mają tylko dzień na przygotowanie. Monika uśmiechnęła się. W końcu coś się dzieje.
***
Stali na stadionie, Monika, Kaja i Pietro. Naprzeciwko nich stało trzech szamanów. Calvin powolnym krokiem szedł po stadionie. Stanął między oboma drużynami.
-Drużyna Świrów, którym zachciało się przygody kontra drużyna Pisarzy!
Monika i Pietro wlepili zdumione spojrzenia w Kaję, która wyglądała na nie mniej zaskoczoną. Calvin mówił coś o zasadach walki, ale trójka szamanów w ogóle go nie słuchała.
-Ten idiota, Silva, to zapisał?! –szeptała Kaja. – Ja nie mówiłam poważnie!
-Rozpocznijcie walkę! –zabrzmiał głos Calvina.
Wszyscy trzej „Pisarze” wyjęli pióra, na których osiągnęli kontrolę ducha. Monika i Pietro wyjęli swoje sztylety, a Kaja zaczęła wymachiwać groźnie mieczem.
-Jeden na jednego? –zapytała Monika, uśmiechając się.
-Mo pasuje. –odpowiedział Pietro.
-Skoro nie chcecie zostawić wszystkich mnie… niech będzie. –powiedziała Kaja, robiąc smutną minę.
Chwilę później trzy stalówki leżały na ziemi. Kaja udawała, że ziewa, Monika stała, nie wiedząc, co zrobić, a Pietro z niezadowoloną miną patrzył na pokonanych szamanów.
-Będziemy musieli wymyślić jakąś sensowną nazwę dla naszej drużyny… -stwierdził Pietro.
-Dlaczego? –zapytała Kaja. –Tak jesteśmy oryginalni!
Calvin ogłosił zwycięstwo drużyny „Świrów, którym zachciało się przygody”.
***
-Dobra. –powiedziała Kaja. –Robimy burzę mózgów i wymyślamy nazwę.
Szamani siedzieli w pokoju i gorączkowo zastanawiali się nad nazwą dla swojej drużyny. Proces myślowy przerwał im odgłos urywanego szlochu, dobiegający z zewnątrz. Kaja rzuciła Monice pytające spojrzenie.
-Kto to?
-Nie możesz zobaczyć? –zapytała Monika.
-Nie chce mi się. –odpowiedziała Kaja.
Monika skupiła się. Szloch. Kto płacze? Gdzie jest? No i czemu płacze?
-To Pirika! –powiedziała Monika, otwierając oczy.
Szamani spojrzeli na siebie. W końcu Monika wstała, otworzyła drzwi i wyjrzała na ulicę.
-Pirika! –zawołała Monika. - Pirika, czemu płaczesz? Chodź do środka.
-Czy ona zawsze musi być taka uczynna? –szepnęła ze złością Kaja.
Pirika weszła do pokoju. Usiadła na wciąż połamanym od kopniaka Kai krześle. Nie przestawała szlochać. Ambitnie tarła oczy.
-Przestań trzeć, bo cię będą piekły. –powiedziała obojętnym tonem Kaja.
-Co się stało? –zapytała Monika.
Pirika zaszlochała jeszcze kilka razy, po czy przestała trzeć oczy. Patrzyła chwilę na trójkę szamanów, po czym znów wybuchnęła płaczem.
-Pirika, uspokój się! –jęknęła Monika. –Powiedz, co się stało!
-Mantę porwali X-Laws i wszyscy poszli go uwolnić! –załkała niebieskowłosa dziewczyna.
-Tylko tyle? –zapytał Pietro, za co oberwał od Kai z łokcia w żebra.
-A co jeśli Horohoro stanie się krzywda?! –Pirika rozryczała się jeszcze bardziej niż przed chwilą.
-No i masz! –syknęła Kaja do Pietra.
-Nie martw się, Pirika. –powiedziała Monika. –Horohoro jest silnym szamanem, a poza tym powiedziałaś, ze poszli tam wszyscy. Na pewno nic im się nie stanie, razem są silniejsi niż X-Laws.
-No, nie wiem. –powiedział cicho Pietro.
Pirika wybuchnęła jeszcze głośniejszym płaczem. Kaja nadepnęła Pietra.
***
Kilka godzin później Horohoro wpadł do pokoju Moniki, Kai i Pietra. Pirika dopiero gdy go zobaczyła przestała płakać. Kaja usiłowała wykorzystać okazję i „poprosić” Horo o jeszcze jedno lodowisko, tylko tym razem mniejsze i w jakimś mniej rzucającym się w oczy miejscu, ale nie udało jej się. Horohoro przeprosił za siostrę, po czym oboje wyszli.
-Jak to jest, –zaczęła Kaja. –że zawsze, gdy jest jakaś zabawa, to nikt nas nie zaprasza?

No a teraz proszę, pomocy! Nie mam bladego pojęcia (zresztą Kajtuś też...) jak nazwać tą drużynę... podrzućcie jakiegoś pomysła!

Ive-Hao

świetna nazwa...Oryginna, nie ma co Laughing

(Z: I znów gupawki dostaje..)
Słucham?
(Z: nic, nic...)
to dobrze..

Kaja

ej no, na gadu to ja też nie mówiłam poważnie...
I pytanie: czemu zawsze, jak czytam twoje teksty, to się czymś dławię ze śmiechu, co?