Historia równoległa - 10 lat później

Daryśka

Mapa położyła mnie na łopatki, ale o tym już wiesz Laughing

zresztą powiedziałam Ci, że jeśli uduszę się ze śmiechu, to ty pójdziez za to siedzieć Razz

Fly

Fakt jest tam taki krasnal, Mierzwa mu było chyba ^^" Te, a wiesz, że przez opowiadanie zachęciłaś mnie do czytania Artemisa xP byłam Ciekawa tego krasnala i mnie wciagnęło xD"

Co do ficka.. Mapa mnie rozłorzyła XD !899, tak? ^^'''' lol... Ale granica tez była niezła ^^"

Kaja

jeśli chodzi o bohaterów "Artemisa", to ja się na tym dobrze znam xD
jest w ksiażce tylko kilka irytujacych błędów i nie wiem, czy Ogierek w końcu jest faunem czy centaurem xD[/img]

Ive-Hao

Wiesz? Ty mnie zawsze rozwalisz, najpewniej na początku...hehe Laughing

Kaja

Dobra! Zmiana planów. Jezcze tylko dwa party, z czego jeden gotowy, ha. I na końcu, jak pewnie wszyscy zauważyli, zaczął mi się mieszać czas xD ale kto tam na to patrzy.
Pojęcia nie macie, jaki ja mam bałagan w pokoju. Godzinę zajęło mi szukanie tego drugiego cytatu, czy raczej książki, w której on był Very Happy

Part 24:

Dobrnęliśmy do Władywostoku.
Jest połowa maja.

* * *

Una siedziała w salonie Kurowlewów, kuzynów Silajewów, jak struta. Z dłońmi między kolanami i opuszczona głową wyglądała jak zaszczute zwierzątko. Annuszka, pani domu, patrzyła na nią z litością.
-Biedne dziecko.- zaszeptała.- Wezmę ją, choćby dlatego, że serce mi się kraje na drobniutkie ćwierci, kiedy na nią patrzę.
Pietro westchnął z ulgą. Wszyscy odetchnęliśmy, Magdal i Rav także. Skinęłam głową pani Annuszce i wstałam.
-My już pójdziemy.- powiedziałam cicho.- Czas na nas. Statek odpływa za pół godziny.- podniosłam Monikę.- Chodźcie. Dziękujemy, gospodina Annuszka, Una naprawdę tego potrzebuje.
Pani Annuszka już głaskała Unę po głowie.
-Widzę.- powiedziała miękko.- Nigdy nie zgadzałam się z tym, jak Natasza wychowuje swoje dzieci. To całe stawianie na szamaństwo… Bzdura.
-Do widzenia. Cześć, Una.
Una podniosła na nas spojrzenie. Mei machnęła końcem ogona.
-Cześć.- szepnęła siostra Pietra i z powrotem opuściła głowę.
Drzwi zamknęły się za nami z dziwnie żałobnym łoskotem.

* * *

-I znów jest tak samo.- powiedziała z dziwną goryczą Monika.- My troje, Raven i Magdal. Jak na początku. Tej wyprawy.- dodała szybko, widząc znaczące spojrzenie Pietra. On jest rozkoszny. Myśli, że nie widzę. Ale ja nie jestem ślepa.
Oparłam się o burtę statku i wpatrzyłam w wodę.
-Jakby przez ten rok nic się nie działo.- ciągnęła moja przyjaciółka.- Jakbyśmy po prostu przylecieli samolotem do Władywostoku i dla rozrywki wsiedli na statek. To wszystko... Jest jakieś dziwnie dziwne.
Uśmiechnęłam się do siebie. Podparłam brodę dłonią i spojrzałam dla odmiany w horyzont.
-Jak to szło?- zastanowiłam się na głos.- "Jeśli coś kochasz, zwróć mu wolność. Jeśli tak ma być, wróci do ciebie."
-A to było á propos czego?- zainteresował się Pietro. Westchnęłam ciężko.
-Tak o.- mruknęłam.
-A wiesz, co mnie dziwi?- zapytała chytrze Monika.- Że wyjęłaś to szkaradzieństwo z ozorka.
-A bulba.- powiedziałam z westchnieniem.- Nie wyjęłam. Tylko założyłam sobie takie coś, zaślepkę. Dziurka jest nadal.
Monika z rozmachem walnęła się w czoło.
-Ty dajesz moim dzieciom zły przykład!- jęknęła.
-Patrykowi owszem.- odcięłam się.- Ale temu małemu nienarodzonemu to jeszcze nie, bo nie wiem nawet, jakiej będzie płci. Ale jeśli dziewczynka, to mam nadzieję, że pójdzie w moje ślady, bo rodziców ma...- urwałam.
-No, jakich?- zainteresował się chłodno Pietro.
-Że po prostu klękajcie narody...- zaśmiałam się i uciekłam.

* * *

Wypłynęliśmy z portu wieczorem, więc przed nocą nie udało nam się dotrzeć do wybrzeży Japonii. Lubiłam takie klimaty - zachód, morze, stateczek. Wystarczyło pozbyć się Moniki i Pietra z duchami i pójść na dziób statku, usiąść sobie i podumać.
Zrobiłam to. Co miałam do stracenia? Nic. No, co najwyżej jutrzejszy spokój, bo Monika uwzięła się na mnie i próbuje matkować. Jej to naprawdę szajba walnęła na mózg, a hormony nieco przedobrzyły. Nie wiem, jakie, bo nigdy się tym specjalnie nie interesowałam, a w liceum z biologii miałam ledwie trzy. Ale ja się nie dam jej hormonom. Jestem zapięta, zwarta i żwawa.
Boże, odbija mi.
Niech mnie ktoś zabije.
Wyjęłam małą latarkę, włączyłam ją i wsadziłam w zęby. Wyjęłam z przyciągniętego plecaka papier, podkładkę i ołówek. Nigdy nie potrafiłam rysować. Ale na ostatnim roku zaprzyjaźniłam się z dziewczyną na rysunku i ona mnie trochę nauczyła.
Jednak nawet nie dotknęłam ołówkiem kartki. Grafit zawisł kilka milimetrów nad papierem i drżał, bo ręka też mi drżała. Nie, nie z zimna. Patrzyłam tam, na wschód, a serce biło mi coraz szybciej i coraz głośniej. Niemal słyszałam ciche "Restless". Niemal. Bo tak naprawdę wokół tylko szumiała woda i terkotał silnik statku.
Wyjęłam latarkę z zębów. Kartki wyśliznęły mi się z palców, ołówek potoczył i wpadł do plecaka. Wsunęłam dłonie we włosy i oparłam czoło o kolana.
Co by było, gdyby...
Ja to mam naprawdę popaprany żywot... W robocie się pytają, kiedy wreszcie znajdę sobie faceta, bo obniżam męskiej części załogi morale. Ha, ha, w życiu się tak nie uśmiałam. Na studiach robiłam za dziwadło, miłe, towarzyskie i wesołe, ale dziwadło, bo nikt nie mógł mojego faceta zobaczyć. Odkąd dostałam w swoje ręce "Czwarty wymiar" zaczynam się poważnie zastanawiać nad taką możliwością... Chociaż jestem wykształconą idiotką i wiem, że nie istnieje coś takiego jak wir poznawalności, a czwarty wymiar nie ma cech fizycznych.
Och, Boże...
Przypomniałam sobie dwie rzeczy. Po pierwsze, Goethe: "Boże, tyś tak życie urządził, że człowiek dopóty jest szczęśliwy, dopóki do rozumu nie przyjdzie, albo dopiero, gdy go straci." Jakby nie patrzeć prawda. Szkoda tylko, że ci szczęśliwcy mieszkają w miękkich pokoikach. Miękki dywan, miękka sofka, miękkie ściany, rozumiecie.
Po drugie, Konar: "Miłość jest jak eter. Może zabić, ale może też... ulotnić się".

Ive-Hao

Końcówka dość filozoficzna....jak dla mnie dobra, raszta
:pada na podłoge tażając się ze śmiechu: wiem głupia reakcja Laughing

Kaja

No, robaczki, przedostatni part, przerwa i zobaczymy, co się uda wykopać z czeluści twardego dysku. Jestem z siebie dumna, że w ogóle to skończyłam, a nie cisnęłam w diabły. Pod koniec było ciężko, no, ale...

Part 25:

Zeszliśmy z pokładu i pojawił się inny problem. Mianowicie, jak tu trafić do Asakurów, byśmy w życiu tam nie byli. Pytanie o tę jakże sympatyczna rodzinkę zapewne mijało się z celem. Do Tokio jakoś dotarliśmy, wykosztowałam się nawet na bilet bagażowy na pociąg.
"Restless" dalej za mną chodzi.
-A mnie dalej zastanawia, kto zabił Sayuki.- powiedział cicho Pietro, składając gazetę i odkładając ją na kolana. Monika uniosła głowę znad pożyczonej ode mnie książki, ja z trudem oderwałam wzrok od okna.
-A ja chyba wiem.- powiedziałam wolniutko.
-Kto?- zapytała Monika, marszcząc brwi. Westchnęłam ciężko.
-Alex ze mnie żaden.- uśmiechnęłam się krzywo.- Ale on nie miał moich zdolności.
-Przecież mówiłaś, że ktoś wyczyścił wspomnienia!- zawołał Pietro, zwracając na siebie uwagę kilku pasażerów. Na szczęście, nie rozumieli. Wróciliśmy już dawno na polski.
-Z obszaru, tak.- westchnęłam ciężko. Potarłam czoło.- Ale nikomu nie wpadło do głowy ją wyczyścić...
Milczeli, patrząc na mnie uważnie.
-I?- odezwała się wreszcie Monika.- Kto ją zabił?
Ponownie spojrzałam za okno.
-Hao himself.- mruknęłam.- Nie dziwię mu się, bo zołza to była nieprzeciętna. Pozbył się jej, drań.
-Jak na to wpadłaś?
-Po pierwsze, wspomnienia.- wsunęłam w zęby paznokieć.- Po drugie, twarz. Miała na buzi śliczną, rusztową opaleniznę.
-Jesteś walnięta.
-Wiem.
-Hao nie żyje, Kajtuś.
Spojrzałam na Monikę.
-W "Achai" jest pewne bardzo mądre zdanie.- uśmiechnęłam się krzywo.- Że Bogowie dlatego są Bogami, bo mogą nie istnieć i coś robić. Z Haosiem jest bardzo podobnie. A przynajmniej tak mi się wydaje.
Pietro milczał dość długo, potem powiedział coś, co było chyba jego podsumowaniem mojej egzystencji:
-Za dużo czytasz.- i wrócił do gazety.
Pokazałam mu język.

* * *

Nie lubię wielkich metropolii. Kraków to na swój sposób małe miasto, bo życie towarzyskie najpiękniejszej polskiej stolicy zamyka się w obszarze Starego Miasta i nie można się za wiele nachodzić... Jak na moje standardy, oczywiście. A Tokio było wielkie, nowoczesne, hałaśliwe jak moi bracia i okropnie zatłoczone.
Ale jakoś sobie radziliśmy.

* * *

Teraz, kiedy już wyprawa wyraźnie się kończy, ogarnia mnie jakiś dziwny spokój. Potrafię bez trudu się wyłączyć, zamyślić i trwać w tym stanie bardzo długo. Moi przyjaciele natomiast są coraz bardziej podenerwowani.
Nie wiem, czemu... Ale ciągle mam wrażenie, że jest nas co najmniej sześcioro.

* * *

Wyjaśniło się.
Braciszek Pietra ani myślał zrezygnować i znalazł nas w tym cholernym japońskim mrowisku.
Jak go zobaczyłam myślałam, że zemdleję. Oni się nie połapali, bo Pietro trajkotał coś w najlepsze. A dziewczyny słuchały. W końcu tylko ja dawno uodporniłam się na potoki wymowy połamańca. Otrząsnęłam się i opędzlowałam zasłuchana Monikę ze sztyletu. Swoją drogą, kto normalny nosi sztylet w kieszeni?
Zostawiłam moje stadko i ruszyłam przez tłum. Elistrat obserwował mnie beznamiętnie, oparty swobodnie o merca. Ciemnozielonego merca, na moje i jego szczęście. Gdyby był czarny, tobym go po prostu czymś porysowała.
Podeszłam i oparłam pięść o biodro.
-I?- zapytałam treściwie z właściwym sobie wdziękiem. Elek uniósł brwi.
-Co: i?
-Przyjechałeś tutaj tak o czy może w jakimś celu?
Przyjrzał mi się uważnie. Gdzieś na dnie jego oczu błyszczał śmiech. Spróbowałam to zignorować i przybrałam swoją typową, zimną minę.
-Ty jak zwykle prosto z mostu.- powiedział ciepło i ponownie spojrzał w tłum. A ja zaczęłam się zastanawiać, co on we mnie tak właściwie widzi.- A ja po prostu sprawdzam, jak sobie radzicie.
-Elistrat...- zaczęłam, ale nie dane mi było skończyć.
-Masz rację, jestem egoistą.- rzucił mi mdłe spojrzenie.- Nie ja jeden, prawda?
-Ale o co ci, do czorta, chodzi?!- wściekłam się.
-Mam ostatnią szansę, prawda?- uśmiechnął się krzywo.- Już jutro będzie po wszystkim... I nigdy więcej o mnie nie pomyślisz, bo będziesz miała z powrotem swojego kochanego stróża. Co mi szkodzi spróbować jeszcze raz cię powstrzymać?
-Żeby mnie powstrzymać, musiałbyś mnie zabić.- wycedziłam lodowato.- A jak sam się przekonałeś w swoim własnym domu, nie jesteś w stanie. I wybacz, że to mówię, ale robisz się żałosny. W Ameryce to było jeszcze do zniesienia, ale teraz jesteś w miarę dojrzałym facetem i mógłbyś się wziąć w garść.
-Ale...
-I nie zachowuj się jak dziecko!- prychnęłam, odwróciłam się i odeszłam.
Pietro akurat skończył tokować i spojrzał na mnie z zaciekawieniem. Obejrzałam się przez ramię. Ciemnozielony merc właśnie ruszał z miejsca. Odetchnęłam z ulgą.
-No, to Silajewa mamy z głowy.- powiedziałam niemal wesoło.- Idziemy, robaczki?

* * *

-Kaja...
-Tak?
-Ja... Dziękuję.
Obejrzałam się. Raven unosiła się za mną i uśmiechała lekko.
-Za co?- zapytałam, zdziwiona. Rav westchnęła i spojrzała na szybko ciemniejące niebo.
-Po raz drugi zmusiłaś Monisię i Pietra do ruszenia się z miejsca i wzięcia w garść.- powiedziała wolno.- Nie masz pojęcia, jacy leniwi się zrobili. Cieszę się, że poszli z tobą. No i sama nie dałabyś rady, prawda?
Uśmiechnęłam się ironicznie, ale nie wypowiedziałam na głos jednej myśli. Że sama dałabym sobie radę lepiej niż z nimi. Bo nie musiałabym się hamować.

Ive-Hao

Ech biedny Elek....on ma zdowo przechlapane....

(Z; chodź raz to nie duch)

ech....

Karina

e, ja i tak zawsze wolałam Cukierka ^^
A Kaja ma racje Elek jest juzduży chłop a jeszcze się mazgai. Fe! Wstydziłby się!

Kaja

Ta da da dam! Last part of '10 lat później' xD Enjoy.

Part 26:

W pokaźnej posiadłości Asakurów, przerobionej z dawnego zajazdu czy innej gospody, powitała nas Anna. Yoh, razem z jakimś brzdącem, przebywał obecnie w innej części ogrodu, z odgłosów wnosiłam, że coś sprzątają. Po kilku chwilach zza węgła wyleciało dziecko nieokreślonej płci i z prędkością naddźwiękową rzuciło się na nas.
-Kaja-san!!- ryknęło to coś, osiągające właśnie drugą prędkość kosmiczną.
CHRYSTE!! ZABIERZCIE GO ODE MNIE!!
Anna musiała się czegoś domyślić, bo bez słowa wpuściła całą gromadę do salonu, wzięła mnie na bok i pogoniła do kuchni.
-Co się stało?- zapytała. Westchnęłam, spojrzałam na naczynia w zlewie i podwinęłam rękawy. Brwi Anny powędrowały do góry, ale nie przeszkodziła mi.
-Czego naopowiadaliście smarkaczowi?- zapytałam zgryźliwie, odkręcając wodę. Wzruszyła ramionami. Podczas zmywania opowiedziałam jej w miarę dokładnie, co się działo. Wysłuchała w milczeniu, na szczęście, i bez komentarzy.
Wytarłam ręce i spojrzałam na nią. Opierała się o blat i patrzyła w przeciwległą ścianę.
-Dalej uważasz, że to dobry pomysł?- zapytała po pięciu sekundach ciszy. Zacisnęłam wargi.
-Tak.- powiedziałam chłodno.- Nie po to tłukłam się przez całą długość Azji, żeby teraz zrezygnować. Anna, mnie o mało z roboty nie wylali, straciłam po drodze kumpla i przyjaciółkę, a Pietruś poważnie się pożarł z rodziną. Ścigał nas szurnięty narkoman, ruska mafia, zbieg z głupiejowa i karzełek kleptoman. I ty myślisz, że teraz mogłabym tak po prostu zrezygnować?
-Nie o to mi chodziło.- czarne spojrzenie Anny śmignęło jak rakieta i utkwiło mi w oczach.- Zawsze mogliście wsiąść w samolot i po dwóch dniach byłoby po wszystkim.
Odwzajemniłam spojrzenie. Atmosfera gwałtownie zgęstniała tak, że niemal zaczęła trzeszczeć.
-Wiem.- wycedziłam.- Była taka propozycja. Ale jakoś tak dziwnie potrzebowałam tego wszystkiego. Nie tylko dlatego, że miałam ochotę komuś przylać.
Po dłuższej chwili Anna odwróciła spojrzenie. Wyprostowała się i wyszła z kuchni. W drzwiach jeszcze przystanęła i powiedziała przez ramię:
-Nie wchodźcie na górę.
Odetchnęłam.
-Dziękuję.- powiedziałam cicho. Nie zareagowała. Odeszła.

* * *

Siedzę na werandzie i układam pentagramy z patyczków. Pietro i Monika starannie mnie unikają, czują, że powiedzą coś głupiego i wybuchnę. Mam wrażenie, że powietrze nabrało konsystencji kisielu. Jest gorąco i bezwietrznie. Drobne kupki obłoków nawet nie drgną na emaliowanym niebiesko niebie. Mam wrażenie, że zaraz zacznę krzyczeć.
Coś wisi w powietrzu, i to bynajmniej nie jest kurz.

* * *

Siedzimy przy stole i milczymy. Dziwne. Anna zamknęła się na górze na cały dzień. Pietro z bardzo niewyraźną miną patrzy w swoje złożone na blacie dłonie, Monika obserwuje powierzchnię herbaty. Yoh i ich dzieciak o ciężkim do zapamiętania imieniu wybyli na "spacerek". Patrzę za okno. Zaczyna się robić ciemno. Przypominają mi się te wszystkie wschody i zachody słońca, które oglądałam z Nethealem. I na pustyni, i w Patch Tribe, i w domu, i w Moskwie. Niby takie same, ale inne.
Zapada szarówka.
Dochodzi dwudziesta.
Zaczyna się ochładzać.

* * *

Słychać wolne kroki na schodach. Wszyscy unoszą głowy. Pojawia się Anna, jakby lekko i cynicznie uśmiechnięta. Wstaję powolutku. Za nią, wyraźnie nieco speszony, stoi Netheal. Długie włosy opadają mu na twarz, a on wyraźnie nie ma odwagi spojrzeć mi w oczy. Żadne z nas nie robi kroku.
Anna podchodzi do Moniki i Pietra, jednym gestem wygania ich z pokoju. Sama zamyka za sobą drzwi.
Netheal unosi głowę. Patrzymy na siebie nieruchomo. On wyprostowany, jak zwykle odrobinę wyniosły, ja cicha, jakby zgaszona, z ręką na biodrze. W końcu coś we mnie pęka, czuję, jak oczy wypełniają mi się łzami. Zaciskam dłonie. Daję krok do przodu. I drugi, i trzeci. I - nie wiem, jak - znajduję siebie w jego ramionach.
-Ja...- niemal gwałtem wyrywam słowa ze ściśniętego gardła.- Tęskniłam...
-Wiem.- słyszę.- Ja... też chyba tęskniłem.

* * *

Siedzimy obok siebie na werandzie. Nawet się nie dotykamy. Netheal jest jakiś nieswój, ja też nie czuję się tak, jak dawniej. Coś się zmieniło.
Nagle równocześnie patrzymy na siebie. Widzę jego uśmiech, taki sam, jak wtedy. Złotawe oczy skrzą się dziwnie, radośnie. Czuję, że też się uśmiecham. Prawie słyszę, jak wali mi serce.
Netheal przykrywa moją dłoń swoją i delikatnie wysyła mi obraz.
-Pamiętasz?
Czuję, że nie mogę się nie uśmiechnąć.

* * *

Staliśmy już na drodze i żegnaliśmy się z Anną. O dziwo, uśmiechała się, i to nawet dość pogodnie.
-Ja nie wiem, jak ci mogę dziękować.- powiedziałam.- Bo sprzątanie i gotowanie odpada - nie jestem z tego najlepsza.
Anna zmierzyła mnie uważnym wzrokiem. I uśmiechnęła się.
-Czasem mogę zrobić coś bezinteresownie.
Nethealowi opadła szczęka. Pietro zamrugał oczami, Monika uśmiechnęła się lekko.
-Dzięki.- powiedziałam. Anna popatrzyła na mnie, potem na Cukierka.
-Po prostu...- zaczęła i urwała.- Tylko lepiej pilnuj swojego ducha. Albo znajdź sobie medium gdzieś bliżej.
Roześmieliśmy się.
-Dzięki, Anna!- krzyknęłam jeszcze przed zakrętem, machając do niej.- Jeszcze o sobie przypomnę! Do zobaczenia!

* * *

Idziemy drogą w dół i w dół. Zaciskam palce na ramionach plecaka. Znów chce mi się żyć, po raz pierwszy tak naprawdę, odkąd zginął Sky. Wiem, że Netheal idzie, jak zwykle, dwa kroki za mną, czuję jego wzrok na plecach.
Nagle Pietro zatrzymuje się. Przystajemy i odwracamy się.
-Kaja!- mówi połamaniec z lekkim wyrzutem.- Do samolotu? Tak po prostu?
Uśmiecham się lekko.
-Nie przeżyjemy tułaczki przez Rosję w drugą stronę.- mówię rzeczowo.- A Monika jest dorosłą kobietą i jakoś wytrzyma.
Monisia miała bardzo zbolałą minę. Uśmiechnęłam się i ruszyłam dalej.
-I ty pewnie zamierzasz to opisać?- syknęła ucieszona Magdal prosto w moje ucho.
-Ad futuram rei memoriam.- odpowiedziałam i zaczęłam się śmiać.

FIN

Ive-Hao

W sumie tego się spodziwałam, ale to nie zmiena faktu, że podobało mi się....świetna końcówka Wink

Kaja

końcówki mi zwykle ładnie wychodzą, a z tej to już w ogóle cała dumna jestem Very Happy

ach ta srkomność...

Daryśka

A ja mam mieszane uczucia co do zakończenia tego opka. Z jednej strony chciałabym więcej, a z drugiej cieszę się , że już koniec, bo teraz czas na inny opek, którego publikacji nie umiem się doczekać ^^'

Erdatep

Banned video!
[link widoczny dla zalogowanych]