Powrót do przeszłości

Kaja

to dobrze, że chciało mi się śmiać?

Karina

E.. chyba tak;)

Daryśka

O... dawno nic tu nie pisałam... No, ale wszystko, dokładnie wszyściutko przeczytałam i teraz będzie zbiorowy koment, do kilku partów na raz ^^'
Świetne, super, fajne, cudne, wciągające, niesamowite, wspaniałe, funga fufu, a Rai mnie powalił Laughing

Ive-Hao

Bo on w góle jest powalajacy i za to go lubie Laughing

Daryśka

Z ust mi to wyjęłaś, Ive, a to przecież niehigieniczne! Laughing

Karina

*gleba i się śmieje*
(R: ej..==')
No co^^
(R: nie wiem... ale jak się dowiem..==')
Ciekawe skąd?^^

Ive-Hao

...hum to on nie jest jasnowidzacym? Laughing

Karina

(R: *myśli* no tak rzeczywiście^^)
Mamo co za inteligent=='

Karina

Cz. 15
Trudne początki.

NIE PODOBA MI SIĘ! GR...

Więc kiedy zaprowadziłem ją pod drzwi tego wielkiego domu i wróciłem do swojej samotni nie przypuszczałem, że jeszcze kiedykolwiek spotkam ją spotkam. Może, dlatego tak bardzo się zdziwiłem, kiedy po południu znów ujrzałem ją na schodach świątyni. Siedziała sobie tam jak by to było miejsce stworzone do odpoczynku dla każdej dziewczynki z dobrego domu. Gapiłem się na nią z otwartymi ustami. Po co ona tutaj?
- Cześć- uśmiechnęła się szczerząc zęby.
- Co ty tu robisz?! – wyrwało mi się trochę nieuprzejmie.
- Ależ ja też cieszę się, że cię widzę, mój jasnowłosy przyjacielu. Siadaj, pogadamy.
Mimowolnie zrobiłem to, co mi kazała. Nadal byłem trochę zszokowany. Wyciągnęła z torby jakieś zawiniątko.
- Kanapkę? – zapytała pogodnie
Pokręciłem głową, że nie. Nie wiedziałem, co to ta „kanapka” i wolałem nie ryzykować.
- Trudno, więcej dla mnie – wzruszyła ramionami i włożyła zawiniątko z powrotem do torby – Co tam u ciebie?
- Nic nowego – mruknąłem
- Rozmowny to ty nie jesteś.
-Dziwisz się?
- A powinnam?
Dobre pytanie.

***

Była mokra od deszczu. wiatr wiał niespokojnie.
- Nie, nie mogę. Wybacz mi.
- Czemu? – zapytała smutno.
-Należę do tego miejsca.
- I nie zmienisz zdania?
- Nie…

***

Przychodziła codziennie. Z jakiegoś dziwnego i tylko dla niej zrozumiałego powodu postanowiła wciąż mnie przekonywać. Głupstwo. Siedzę tu od pięciuset lat, po co mam się stąd ruszać? I gdzie miałbym pójść? Tu jest moje miejsce. Przy świątyni. Nie chce innego. Nie rozumiem tej dziewczyny. Mówi coś o „otworzeniu się na nowe rzeczy”, powiedziała też, ze „życie nie kończy się po śmierci”. Ale czemu ją cytuje? Co mnie to obchodzi? To bezsens. Za długo tu jestem, żeby decydować się na jakiekolwiek zmiany. Jest po prostu za późno. Świątynia i las to część mnie, a ja jestem częścią ich. Nierozerwalne. A ona chce mi to zabrać. Nie mogę na to pozwolić. Jestem Rai Tamikoe kapłan Nay’a. I już zawsze nim będę. Zawsze. I na zawsze.

***

Ech.. Nie dam sobie z nim rady. Uparł się jak dziki osioł. Jak go przekonać? Co zrobić? Nic nie jest tak jak być powinno. Dlaczego nie chce stamtąd odejść? Po pięciuset latach każdemu znudziłoby się siedzenie w jednym miejscu. Chce, żeby był moim duchem.. i ja wiem, ze on w głębi serca też tego chce. Nie po to umiem czytać w myślach, żeby mnie zbywał przyzwyczajeniem. Dobija mnie to….
Co zrobiłaby Gararoto? Tak, ona kazałaby mu się wypchać i dałaby mu spokój. Tak sądzę. Warto spróbować…

***

Słoneczne, wietrzne popołudnie. Takie jak lubię. Wokół tylko cisza i spokój… Błogość… Czego chcieć więcej?
- Cześć- głos przy moim uchu
Podskoczyłem gwałtownie. Znowu ta Karina. Jeśli nadal będzie mnie przekonywać to chyba się wścieknę. Ale zaraz… Czemu jest taka.. No właśnie.. co z nią? Coś się stało? Zapytałem o to. Uśmiechnęła się lekko.
- Przyszłam się pożegnać.
Zbaraniałem. Dosłownie. Jeszcze chwila i myślałem, że wyrosną mi rogi. Stałem i gapiłem się na nią. Miętosiła w ręku rąbek spódnicy.
- Jak to pożegnać? – wydukałem w końcu
Spojrzała na swoje buty
- Normalnie. Nie będę cię już nachodzić. Chcesz zostać to nie będę ci zmuszać, no nie?
- E… - stwierdziłem bardzo rezolutnie – i nie przyjdziesz już nigdy?
Pokręciła głową, że nie. Nie wiedziałem, co zrobić. Było mi przykro? Chyba tak. Może i jest upierdliwą dwunastolatką, ale… cholera… czy ja ją.. Polubiłem?
Uśmiechnęła się lekko i powiedziała cicho
- To no cześć. Fajnie było cię poznać.
I poszła w stronę bramy. Westchnąłem zrezygnowany. Jakiś uporczywy głos gdzieś z tyłu głowy kazał mi działać a nie stać jak ten słup soli. Była już przy furtce. Czy warto czekać kolejne pięćset lat?… „Życie nie kończy się po śmierci”.

***

- Zaczekaj – złapał mnie za ramię.
- Tak? – spytałam uprzejmie.
- Nie idź. Zostanę twoim duchem stróżem – wyrzucił z siebie szybko- Koniec z siedzeniem w jednym miejscu.
Mimowolnie uśmiechnęłam się szeroko. Nie pomogłam się powstrzymać od myśli
” Dzięki Gararoto”.
- Idziemy do domu? – spytał Rai
- Nie tam gdzie idziemy nie jest dom. Nie nasz. Ale chodźmy. Nasz jeszcze znajdziemy.

Ive-Hao

No tak Rai jak zwykłe rozwala mnie na łopatki....chyba coś nie tak z jego konsekwncją...
---------------------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------------------------------
Co jeszcze, zadrosze ci tego, że nie boisz się pisać opowieści, która ma kilku narratorów. Wychodzi to cudownie (właściwie, to miałam napisać to wcześniej, ale tak jakoś wyszło) dzięki temu można lepiej zrozumieć boharerów wczuć się w ich psychikę, uczucia...naracja pierwszo osobowa jest do tego najleprza, do do (ogólnego opisywania sytuacji trzecio osobowa...ech.) no to się wymądrzam....

Kaja

milusio... ino kogoś mi to przypomina Wink

Ive, wcale się nie wymądrzasz. To samo mówi Sylville a propos oceniania opków xD

Karina

Kaja kogo takiego ci przypomina?

Kaja

zobaczysz xD albo i nie xD bo muszę znaleźć te teksty w głębokim mroku dysku twardego kompa moich nietoperzy... ewentualnie przekopać półki z ksiażkami w poszukiwaniu zeszytu, co też jest możliwe.
{Wen: I ona śmie twierdzić, że ma porządek w notatkach do swoich opowiadań...}
Cicho!

Karina

Zaintrygowałaś mnie, wiesz?^^

Ive-Hao

I skąd ja to znam...kiedyś niewiedziałam, ktore notaki są do czego...