---->Shaman prince (20 lat później)<-----

Daryśka · Wysłany: Nie 18:29, 26 Mar 2006 Temat postu:

Spodziewałam się wszystkiego, tylko nie tego... cóż, jak zwykle ładnie napisane, ciekawe i w ogóle super.

Ive-Hao · Wysłany: Pon 13:54, 27 Mar 2006 Temat postu:

Karina · Wysłany: Pon 14:58, 27 Mar 2006 Temat postu:

Oo rany...
(R: to znaczy, że jej sie podobało^^)

Daryśka · Wysłany: Pon 16:58, 27 Mar 2006 Temat postu:

Gdyby nie to, że Karina już powiedziała "Oo rany..." to powiedziałabym to samo, a tak...trudno, powtórzę się (bo już to chyba nie raz mówiłam) świetnie piszesz! Te opisy są niesamowite, czyta się z zapartym tchem! Nie mogę się doczekać następnejk części, zwłaszcza teraz, kiedy wszystko wydawało się już być rozwiązane, a tu zagmatwało się jeszcze bardziej... (w dużym skrócie: podoba się i chce następną część ^^')

Kitty · Wysłany: Pon 20:33, 27 Mar 2006 Temat postu:

*myśli* [K: *macha tabliczką z napisem: "Godzina później"*] Kat! Przestań! ==" [K: *szczerzy się i odrzuca tabliczkę na stos innych*] *gleba* Dobra, cio ja chciałam... A! Chciałam powiedzieć coś, ale moje poprzedniczki mnie wyprzedziły i nie mogę powiedzieć xD [K: *szuka w stosie tabliczek i wyciąga z napisem: "Cemy dalej!"*] O! To jest mądre ^^

Giwi · Wysłany: Śro 6:30, 29 Mar 2006 Temat postu:

mimo że nie czytałam od początku... oniemiałam. Czemu ja nie mam takiego talentu co?
Zauważyłam błąd, ale nie zanczy. Nie wpływa on na całość tekstu...

Kumiko · Wysłany: Śro 23:36, 29 Mar 2006 Temat postu:

Brak mi słów żeby wyrazić jak świetne jest to opowiadanie...
Już nie mogę się doczekać co dalej

bziulka · Gość

Hej

Czytam twoje opowiadanie i nie mogę wyjść z podziwu... SUPER! Very Happy

Piszę też swoje na [link widoczny dla zalogowanych] zapraszam i pozdrawiam Smile

Ive-Hao

Dobra opuszczam się...ale w końcu coś napisałam, tylko, że jakoś nie za fajnie wyszło...(nie tak jak chciałam, rzecz jasna...może się nie zanudzicie...)

Odcinek XV – Rodzina?

Zalany południowym słońcem cmentarz, tylko troszkę ocieniony ogromnymi drzewami. Równe rządki nagrobków rzucają na wąskie alejki ciemne smugi. Do koła panuje cisza, tylko czasem zakłóca ją warkot samochodowego silnika dobiegający z pobliskiej ulicy. Wszystko tu jest takie poukładane. Ptaki śpiewają w gałęziach drzew, nie zakłóca to ciszy. Przeciwnie jest jakby jej cząstka, sprawia, że atmosfera tego miejsca jest znacznie bardziej przyjazna. Nad wszystkim czuwa samotne drzewko na niewielkim wniesieniu. Drzewko, które wbrew pozorną jest prawie tak stare jak to miejsce, albo i starsze. Delikatny ciepły wiatr unosi do góry kilka przedwcześnie opadłych liści, rozwiewa ciemnogranatowe włosy Rei. Dziewczyna nie zwraca na to uwagi. Dalej stoi po środku jednej z alejek z dużym, ciemnym pokrowcem przewieszonym przez prawe ramię, naprzeciw jednego z granitowych nagrobków. Nagrobek ów niczym nie różni się od pozostałych, no może tylko tym, że jest nowy, jak na ten cmentarz. Rei wbiła wzrok w litery na grobowej tabliczce. Westchnęła. Znała ten napis na pamięć, a mimo to zawsze, gdy tu była czytała go na nowo. Przychodziła zaś tu zawsze, gdy coś ją gryzło, oraz gdy nie mogła poradzić sobie z nadmiarem radości. Co prawda ostatnio tych drugich chwil nie było zbyt wiele. Westchnęła ponownie. Poczym odwróciła się i zaczęła powoli zbliżać się do owego pokrytego zielona trawą wzniesienia, na którego szczyt prowadziły kamienne schodki. Granatowowłosa powłócząc nogami wdrapała się na nie. Ostrożnie położyła pokrowiec na trawie, poczym usiadła obok opierając się plecami o drzewo. Odruchowo spojrzała na zegarek, była za piętnaście dwunasta, wiec do treningu został jeszcze kwadrans. Zamknęła oczy. Myślała o siostrze, a ściślej o jej koszmarze, z którego nie można było jej wybudzić. Myślała o jej ciągle narastającej gorączce, o rozkładających ręce lekarzach, nieskutecznych lekach i ojcu. Jeszcze nigdy nie wiedziała go w takim stanie. Przez chorobę Risy stracił jakby kontakt z rzeczywistością. Nic go nie interesowało poza nią. Zaniedbywał wszystkie obowiązki, w ogóle nie zajmował się sprawami firmy. Rei czuła, że jak tak dalej pójdzie to może być źle. Orientowała się miej więcej w sytuacji Yakuma Investit i chociaż nieznana się zbytnio na tej całej ekonomi, to jednak docierało do niej, że jest źle, bo w końcu, która bobrze prosperująca firma pozbywa się nagle połowy załogi? W którym dobrze działającym zakładzie zarząd nagle zmniejsza swoje zarobki o polowe? Dziewczyna nie wiedziała tego, ale czuła, że jeśli Len jakoś się nie otrząśnie to to wszystko może się rozpaść.
Rei wzdrygnęła się. Jak mogła w takiej chwili myśleć o czymś tak błahym? Dlaczego te myśli pałętały się jej po głowie? Nie potrafiła na to odpowiedzieć, ale zdawało się jej, że szkoda jej pracujących tam ludzi.

******
Powoli dźwignęła się z trawy. Nie myślała już o niczym. Chociaż zaprzestanie rozmyślań nie było łatwe, bo one same cisnęły się do jej nastoletniej główki. Ciepły wiatr bawił się jej włosami i fałdami jej letniej pomarańczowej sukienki na cieniutkich ramiączkach. Dotknęła dłonią kory drzewa. Raz jeszcze spojrzała na zegarek. Sekundnik nie poruszał się, a obie wskazówki nie przesunęły się ani odrobinę od ostatniego razu. „No jeszcze tego mi brakowało” – przeleciało jej przez głowę.

***
-Jesteś już – Kilka kroków przed dziewczyną stał mężczyzna w wieku koło pięćdziesiątki o lekko przerzedzonych jasnych włosach. Jego niebieskie oczy patrzyły przyjaźnie na dziewczynę.
-Przynajmniej raz udało mi się nie spóźnić mistrzu. – Opowiedziała Rei siląc się na dowcip. Nie wyszło jej. Faust podszedł bliżej.
-Coś się stało? –Zapytał.
Drgnęła lekko.
-Nie nic. – Powiedziała stanowczo i spuściła głowę. Jakoś nie bardzo umiała kłamać.
-Nie wierze – położył jej dłoń na ramieniu. –Myślę, że jednak coś ci jest. Jak nie chcesz to nie mów. Myślę jednak, że dzisiejszego treningu nici. Jak chcesz to możemy to przełożyć.
Uśmiechnęła się leciutko
-drugi raz?
-Jak chcesz, ale nie wydaje mi się, żeby przyniosło to specjalne efekty...
Dziewczyna słuchała go jednym uchem. Pochyliła się, poczym ściągnęła pokrowiec z Ilzy.

*****

Milena szarpnęła łańcuchami. Była wściekła na siebie, że tak łatwo dała się pokonać. Po jej dłoniach spływały małe krwawe smugi, bo dziewczyna tak zawzięcie próbowała się uwolnić, że lekko je sobie pokaleczyła własnymi paznokciami. Mogła się jednak szarpać do woli. Podobnie z reszta jak leżący obok chłopczyk. Łańcuchy były nadzwyczaj mocne, a do tego dobrze przytwierdzone do ławy. Marwel parzył na to z rozbawieniem. Jego oczy były zimniejsze od lodu.
-Ech jesteś uparta, jeszcze do ciebie nie dotarło, że to na nic.
Nie opowiedziała, tylko rzuciła się jakby w padaczce.
-Panno Asakura, niech się panienka nie dąsa. – Zakpił Marwel – To szkodzi urodzie.
Po raz kolejny odpowiedziała mu głucha cisza. Podszedł do niej i tradycyjnie już uderzył ją w twarz.
-Opowiadaj jak do ciebie mówię.
Udało się jej spojrzeć mu w oczy.
-Nie złamiesz mnie.- Rzuciła wojowniczo
-Zobaczymy.

****

Risa siedziała na łóżku i obejmowała nogi dłońmi. Tego dnia gorączka wreszcie ustąpiła, przynajmniej na chwile. Dziewczynka czuła się zatem zupełnie dobrze, jeśli nie liczyć jakieś dziwnej wewnętrznej obawy, wewnętrznego rozdygotana. Mała Tao robiła wrażenie przestraszonej zagubnej czterolatki i po części tak właśnie się czuła. Targały nią dziwne przeczucia, koszmarne sny nie dawały spokoju. Jaśmin unosiła się obok. Duch dziewczyny z jednej strony cieszył się z poprawy stanu zdrowia szamanki, z drugiej zaś martwił tym, że Risa nie chce nikomu powiedzieć o tym, co się jej śni. Wiedziała, bowiem doskonale, że sny dziewczynki mogą być kluczem do rozwiązania zagadki tej dziwnej gorączki, a co za tym idzie opowiedzą, co dzieje się z najmłodszą latoroślą Asakurów. Spojrzała niepewnie na swoją „panią”. Cichym głosem spytała o sen. Risa wbiła wzrok w powietrze nad nią. Milczała. Duch powtórzył pytanie. Znów nic. Dziewczynka skryła twarz w dłoniach. Jaśmin znikła. Teraz już była pewna, że z Risy nic nie wyciągnie, tym bardziej, że ona najwyraźniej pragnęła zostać sama.

*****

Brązowo włosa szarpnęła się raz jeszcze. Mimo bólu, jaki zadawała sama sobie nie rezygnowała z prób wyzwolenia. „Zawsze jest w końcu jakiś sposób.” –Powtarzała sobie uparcie w myśli. „Zawsze jest jakiś sposób”. Napięła mięśnie. Liczyła, że może uda się jej zerwać jakieś słabsze ogniwo, a potem jakoś już pójdzie. Niestety nie udawało jej się to. Westchnęła i uspokoiła się. Lezący obok chłopiec spokojnie spał. Milena poczuła się sennie, a jednak ona nie mogła zasnąć. Ciągle myślała o tym jak stąd uciec. Pewnie wszystko potoczyłoby się łatwiej i szybciej, jakby mogła kontrolować Logana, ale niestety, jej duch należał teraz do Marwel. Szamanka zacisnęła zęby. Chciała się uspokoić, ale im bardziej się o to starała, tym targała nią coraz większa złość. W końcu gniew odebrał jej siły. Bezwładnie opadła na ławę dusząc z wyczerpania.

*******

Yukiru obudził się nagle i przekręcił głowę. Zobaczył, że leżąca obok szamanka nie śpi.
-Nazywasz się Asakura? – Zapytał cicho
Przytaknęła.
-To może jesteśmy rodziną – twierdził swobodnie.
Dziewczyna odwróciła twarz w stronę chłopca. Nic jednak nie opowiedziała na jego słowa.

Karina

Rodzina? Oo... ciekawe jak to mozliwe? tak poza tym to mi się podoba^^ zwłaszcza opis Fausta;)

Ive-Hao

oooo Nikt jeszcze nie załapł? dobra wiem głupaka, ale co tam Laughing

Karina

Chyba jakaś mało domyślna jestem, bo nie wiem... Sad

Napisz mi chociaż na priv.

Daryśka

O... no, ciekawie, ciekawie... pisaj szybko dalej, co? ^^'

Bziulka

Jak zwykle świetnie Very Happy

Czekam z niecierpliwością na CD. Hm... czyżby rodzina Asakurów była większa niż mi się zdawało?

Ive-Hao

Czasem się zastanawiam, czy ktoś jeszcze to czyta??